Hüzünlü Mutluluk

Kendimi bildim bileli Nisan ayını severim. Nisan bahar mevsiminin tüm güzelliklerini cömertçe sunar. Doğa rengarenk olur, çiçekler açar. Kimsenin adı Şubat değildir ama birçok insanın ismi Nisandır. İçinde ümit, coşku her türlü güzellik vardır. Hiç düşündünüz mü Nisan ayı böylesine renkliyken sevmekten neden vazgeçer insan? Kötü bir anı girmişse içine artık eskisi gibi renkli gelmez gözüne de ondan.

Zaman içinde sorun gibi gözüken Nisan ayının bana hangi kapıları açacağını bilmeden günlerim geçiyordu. Kızgınlık, çaresizlik, beklenti ve daha bir sürü duygu fırtınasıyla baş ettiğimi zannediyordum. Şimdi geriye dönüp baktığımda keşke öyle davranmasaydım dediğim çok fazla yaşanmışlık da var elbet. Hoş o tecrübeler yaşanmasaydı bugün hayata böyle bakabilir miydim emin değilim. Günler günleri kovalamış umutlarımızı dileklerimizi sıralayacağımız yeni takvimin müjdecisi Aralık ayı gelmişti. Güzelim ayın son haftasında elimizde malzemeler, küçük dostlarımızın yanına vardığımızda hissettiğim duyguyu bugün bile kelimelere dökmek imkansız. Ağızlarında maskeleri olan Bade’m gözlü bir koridor dolusu çocuk kucaklarını açmış bizi bekliyordu. Yaşları küçük yürekleri kocaman dostlarımla, ekip olmak hep bir elden bir işin ucundan tutmak edindiğim en değerli tecrübeydi. Günün sonunda ağacımıza tüm küçük eller birer dilek bıraktı. Kiminin dileği oldu kiminin dileği gerçekleşemedi. O çocukların oyun bahçesi Hacettepe Hastanesi, parklarının adı onkoloji servisiydi. O günlerden sonra ne zaman ümitsizliğe kapılsam, sakinleşmek için o koridorları düşünüyorum ve beni büyüten küçük dostlarıma dua ediyorum. 🙏 Çocuk onkoloji bölümünde yatan kocaman yürekli dostlarıma ve ailelerine ithafen…

#sosyologungözünden